Izložba Ivanjičanke Zorane Milićević do 25. jula u galeriji Meander
U galeriji Meander u Apatinu otvorena je izložba Zorane Milićević, naziva “Biomorfni prostori osame Vol.2”, a koju će svi ljubitelji umetnosti moći pogledati do 25. jula.
Biografija umetnice:
Zorana Milićević (1994, Ivanjica) živi i radi u Beogradu. Diplomirala je slikarstvo na Akademiji likovnih umjetnosti u Trebinju (2018) u klasi profesora Sava Pekovića, master studije završila je na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu (2019) u klasi profesora Radomira Kneževića, a na istom fakultetu upisala je doktorske studije, trenutno je na završnoj godini unutar koje istražuje u polju višemedijske umetnosti i bioarta. Radi na doktorskoj disetrtaciji pod nazivom Biomorfni prostori osame.
Dobitnica je nagrade za najboljeg studenta na katedri za slikarstvo (2017), nosilac je prve nagrade za crtež Međunarodnog bijenala radova na papiru u Prijedoru (2022), kao i pohvale za rad na Bijenalu tapiserije u Beogradu (2022). Dobitnica je posebne nagrade na festivalu „Science on Stage Serbia” (2023) Projekat „Scoby” dobio je priznanje za izuzetne doprinose i inovacije u različitim oblastima STEM-a.
Izlagala je na više grupnih i samostalnih izložbi u zemlji i inostranstvu, od kojih su najznačajnije samostalne izložbe Biomorfni prostori osame, Galerija FLU u Beogradu, EPIFANIJA – prisutnost sopstva, Zadužbina Ilije M. Kolarca u Beogradu, SOBE, u čvoru soba, u sobi sunce, Galerija 73 u Beogradu, Samostalna izložba „ … „ – Banja Luka, ali i učešće na izložbi finalista nagrade – Goethe – Instituta – Obećavam da neću odustati od bavljenja umetnošću! – Galerija menjačnica / Goethe – Institut, Beograd, izložbe na Sophia University, Chiyoda Ku, Tokio, zatim na 48. izložbi crteža i skulptura malog formata studenata FLU – Dom omladine, Beograd, “Pogledi” – Galerija 73, Beograd; Bila je saradnica na projektu Art Sequences, Međunarodne izložbe koja je okupila 24 Umetnika sa Balkana u Kući Legata u Beogradu. Članica je ULUS-a od 2021. godine.
Polaznica je škole urbanog pčelarstva “BeeConnected” 2020. godine u organizaciji udruženja “Ekonaut” gde je kroz teorijski, a kasnije i praktični deo saznala mnogo o životu najinteresantnijeg bića – pčele, što je kasnije uticalo na njeno promišljanje o prirodnim materijalima i ekopoetici.
Kroz doktorsko umetničko istraživanje, izvela je tri značajna projekta, Hod po vuni, Skandinavski paviljon u Beogradu (2023), Saće, Muzej afričke umetnosti u Beogradu (2024) i Skala (2024), živa skulptura nastala u laboratoriji u saradnji sa profesorima Biološkog fakulteta Univerziteta u Beogradu.
U dosadašnjoj umetničkoj praksi Zorana je ostvarila saradnje sa naučnicima, biolozima, kompozitorima i producentima zvuka, što je dodatno uticalo na njenu misao o umetnosti, kroz interdisciplinarnost kojoj teži.
„Biomorfni prostori osame Vol.2“
Evocirajući ideje skulpture u proširenom prostoru [Rozalind Kraus], Zorana nas suočava sa vrlo suptilnim medijacijama između prostorne instalacije kao materijalnog traga sačinjenog od vune, metala ili meda – prikazujući njegovo poreklo i nasilni akt stvaralačke intervencije – i skulpture koja omeđava odnosno artikuliše društvenost u prostornim negativitetima između publike i umetničkog objekta. Eksplicitna premisa njene poetike, prema kojoj estetičko prethodi estetskom, reflektuje se kroz dokumentarne projekcije stvaralaštva u biomaterijalima od kojih će kasnije nastati delo, ili je već nastalo, no čija [finalna] forma nije unapred osmišljena i zavisi od unutrašnje logike materijala, spoljih okolnosti i autonomnih procesa živih organizama čija egzistencija za nju ima umetnički potencijal.
Suočavajući publiku sa iskustvom stvaranja koje se kreće od brutalnog i emotivnog do sirovog, zazornog i prijatnog, umetnica relativizuje porozne granice između [ne]humanog i prirodnog – da li čovek svojim intervencijama stvara >inkluzije< u okruženju ili su prirodni rezervati postali <enklave/> u njegovom svetu? Iako duboko intimni i lični, Zoranini radovi pozicionirani su u obliku integralnog iskustva koje transcendira indivudalno i interveniše u kolektivnom [telu], sposobni da govore, bole i osećaju publici i ‘za publiku’. Potencijalnost bioskulpture koja predstavlja opus magnum njenog stvaralaštva ogleda se u konceptu [sa]života: de/re-kontekstualizacija utilitarnih objekata u galerijskom prostoru zamenjena je intervencijom nad životom-kao-takvim u in vitro ili laboratorijskim uslovima koji simuliraju procese [biološke] stvarnosti.
(Marko Vesić)
